Ukończyła Akademię Sztuk Pięknych, po studiach podjęła zaś pracę w Wydawnictwie Literackim. W 1975 roku wyjechała na stypendium do Stanów Zjednoczonych. W 1983 roku przebywała na stypendium w Berlinie Zachodnim.
Poetka jest członkiem PEN Clubu, a także Polskiej Akademii Umiejętności. W 1989 roku była jedną z założycielek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W latach 90. przebywała w Wiedniu, pracując w polskiej ambasadzie, a także kierując Instytutem Polskim.
Ewa Lipska jest laureatką wielu prestiżowych nagród literackich: Nagrody im. Andrzeja Bursy, Nagrody Kościelskich, PEN-Clubu, a także innych (np. Złotego Krzyża Zasługi czy doktoratu honoris causa Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach). Jej wiersze są tłumaczone na wiele języków obcych i cieszą się wielkim uznaniem czytelników i krytyków. Poetka mieszka i pracuje w Krakowie.
Ewa Lipska debiutowała w 1967 roku tomem „Wiersze”, który wraz z poezją Rafała Wojaczka niejako zapowiadał nurt Nowej Fali. Poetka nie należała do żadnej z popularnych w tym okresie grup poetyckich i pomimo że jej twórczość wpisuje się w głos pokolenia, to pozostaje zjawiskiem osobnym.
Zarówno w pierwszej, jak i w kolejnych książkach poetyckich Ewy Lipskiej („Drugi zbiór wierszy 1970, „Trzeci zbiór wierszy” 1972, „Czwarty zbiór wierszy” 1978) mamy do czynienia ze swoistym napięciem pomiędzy światem czysto prywatnym a językiem publicznym. Poetka demaskuje mowę poprzez rozbijanie utartych frazeologizmów. Jednocześnie jednak rzeczywistość poetycka Ewy Lipskiej jest mocno osadzona w tym, co intymne i najbardziej osobiste. Stąd mamy tu do czynienia ze swoistą antynomią tego, co egzystencjalne i tego, co historyczne.
Ponadto wiersze Ewy Lipskiej operują dyskretną ironią, która pomaga jej zachować dystans w stosunku do własnego pokolenia. Późniejsze utwory poetki z tomów: „Przechowalnia ciemności” (1985), „Strefa ograniczonego postoju” (1990), „Stypendyści czasu” (1994) to teksty nasycone cielesnością i problematyką śmierci. Niejednokrotnie pojawiają się tu akcenty katastroficzne. Lipska sięga po takie techniki poetyckie jak paradoks czy koncept. Poetkę interesuje również wyrazista metamorfoza współczesnej kultury, z jednej strony zawłaszczonej przez masowość, z drugiej natomiast przez dyskurs politycznych stereotypów („Sklepy zoologiczne” 2001, „Gdzie indziej” 2005).
Ewa Lipska jest również autorką dramatu poetyckiego „Nie o śmierć tutaj chodzi, lecz o biały kordonek” oraz licznych felietonów.
Specyfika języka Ewy Lipskiej podlega wzbogaceniu, modyfikacji, ale jej styl pozostaje niezmienny. Czytelnicy to doceniają. Ewa Lipska należy do kilkorga najwybitniejszych współczesnych poetów polskich.
Wiersze Ewy Lipskiej śpiewał m.in. Marek Grechuta, Grzegorz Turnau. To poezja, która z jednej strony spełnia wymagania najwyższego artyzmu, a z drugiej jest komunikatywna
Wiersze Ewy Lipskiej zostały przetłumaczone na ponad 40 języków, co pokazuje, że poezja polskiej poetki jest na tyle uniwersalna, że trafia do kultur innych niż kultury środkowoeuropejskiej.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz